يك غزل از مرحوم استاد عباس كاظمي در انتظار حضرت مهدي (ع)

نه همیــن جا به دل سوختـــه ی ماست تـــرا              

هر دلی خانه ی عشق است درآن جاست ترا

نیست در دیـــده ی ارباب نظر جز دل پاک                  

کوه قافـی کـه در آن جای چـو عنقـــاست ترا

انتـــظارت همــه را کشت به احیا بشتـــــاب                 

ای طبیبــی کـــه دم گــــرم مسیـحـــاست ترا

مـن کـه دادم بـه رهـت عقـل و د ل و د یـن بـرگــوی                   

از مـــن غمــزده دیگــر چه نشـــانـست ترا

زنــده رودا نشود خشک دمی چشـــــم ترت                  

در غــم و شـادی مـا دیـده گهــر زاست ترا

بــود ای کــاظمــی از ســــوز بیــانت پیـــدا

که در آتشکـــده ی سینــه شـــررهاست ترا

 

سه گاه

مكتب اصفهان روايت مرحوم استاد عباس كاظمي

 

ســه گــاه

 

در ازل پرتو حسنت به تجلي دم زد    عشق پيدا شد و آتش به همه عالم زد

گوشه هاي ديگر دستگاه سه گاه

...كاسه گري   دوگاه    زنگوله    محزون    نهيب     كرشمه    سه گاه يتيم     سه گاه قفقاز   

 معربد     بهارمست      نجوا       زابل       شاهين       گُ ريِ زابل      مويه ۱و۲و۳ سه گاه   

حصار ۱و۲و۳ (در سه پرده مختلف)      آزادوار      مخالف      شادوَرد     قطاروند      مخالفك 

جور    مغلوب    مثنوي سه گاه