اگــر مِـي را حـريفي ساقیا ميـخــانه اش  بـا مـن         گر از مستي هراسي نعره ي مستانه اش با من 

مگــــو دل نيست تا راز حـريفـــــان را نگهـــدارد        سـر ميـنــــــايِ مـي را بـاز كـن پيمـانه اش بامن 

به نوري در دل تاريك خود كــــــن پرتو  افشــاني        بر افــــروز از حقيقت شمع را پروانه اش با من 

مكــن اي همسفر درراه عشق انديشه از غربت         غـــم بي خانمـاني را مخور  كاشــــانه اش با من 

اگــــر خواهي كـه بشناسند در نيكي تـرا مــــردم         به اوج شهرتت خواهم رساند افسانه اش با مـن 

نمي خواهي بجزحكمت دگـــــردرسـي بيـــاموزي         بـود كسب كمــــالـت آرزو فـــــرزانـه اش با مـن 

                                مگـو جانانه اي كـو تا براهش جان فـــدا ســازم 

                                بگيراي كاظمي جان رابه كف جانانه اش با مـن